نیمه شب پس از این که مسافران برای استراحت به اتاق هایشان رفتند، سمن ایوان را رفت وروب کرد و خمیازه کشان به سوی بشکه رفت تا برای خودش آب چشمه بردارد. همان موقع چشمش به مردی افتاد که کلاه نمدی را تا روی چشمانش پایین آورده بود. پاورچین پشت سرش قدم برداشت. روشنایی پشت پنجره ها به خاموشی گراییده و هیچ کس در آن اطراف نبود. فقط صدای عوعوی سگ ها و زوزه ی شغال ها از دوردست به گوش می رسید و تنها نوری که تابیده می شد از آن چند ستاره بود. سمن وحشت کرد و عرق بر پیشانی اش نشست، اما به تعقیب ادامه داد. مرد از روی پرچین پرید و وارد محوطه ی مدرسه شد. سمن چند قدم عقب تر از او کورمال کورمال پیش رفت.....